Głóg jednoszyjkowy – gatunek rośliny z rodziny różowatych. Pochodzi z obszarów zachodniej Azji, Kaukazu, Europy i Afryki Północnej, rozprzestrzenił się także na innych obszarach Afryki, w Australii, Nowej Zelandii i Ameryce Północnej. W Polsce jest pospolity na całym niżu i w niższych położeniach górskich. Krzew lub niskie drzewo. Dorasta do 6–8 lub 10 m wysokości, ma silnie zdrewniałe cierniste gałęzie. Ciernie długości do 2 cm. Jest także uprawiany. Inne nazwy: głożyna, ciernie białe, jaworek, bodlak, bulimączka. Roślina wieloletnia, megafanerofit, nanofanerofit. Kwitnie w okresie od maja do czerwca. Ma obupłciowe, przedsłupne kwiaty, nieprzyjemnie pachnące. Owoce dojrzewają w okresie sierpień – październik.

Surowiec zielarski Kwiatostan głogu – całe lub rozdrobnione, wysuszone gałązki z kwiatami głogu jednoszyjkowego, dwuszyjkowego, rzadziej innych europejskich gatunków jak głóg włoski i głóg czarny. Surowiec zawiera minimum 1,5% sumy flawonoidów w przeliczeniu na hiperozyd. Drugim surowcem jest owoc głogu – wysuszone owoce pozorne głogu jednoszyjkowego i dwuszyjkowego o zawartości ponad 0,06% procyjanidyn. Działanie Stosowany w chorobach serca i niewydolności krążenia.

Owoce są jadalne na surowo, ale mają suchy, mączysty miąższ. Bardziej nadają się na przetwory, takie jak konfitury, galaretki czy nalewki. Wino z owoców głogu stosowane jest czasem do kupażowania innych win owocowych.
Często sadzony, szczególnie odmiany o barwnych kwiatach. Używany też na żywopłoty – są nie tylko gęste, ale w zasadzie nie do pokonania przez ludzi i zwierzęta.