Czyściec błotny – gatunek rośliny należący do rodziny jasnotowatych. Bylina niezdrewniała o długim, podziemnym kłączu zawierającym po dwa oczka śpiące w każdym węźle i rozłogach rozrastających się tuż pod powierzchnią gruntu. Na końcach rozłogów jesienią tworzą się mięsiste i segmentowane bulwy pędowe osiągające kilka cm długości i do 0,5– 1,5 cm średnicy. Występuje niemal w całej Europie i na obszarach Azji o klimacie umiarkowanym. Czyściec błotny rośnie na siedliskach podmokłych w różnych zbiorowiskach roślinnych oraz jako chwast wśród roślin okopowych. Dawniej gatunek ten wykorzystywany był jako roślina jadalna, paszowa i lecznicza.

Roślina jadalna Bulwy tego gatunku są jadalne i opisywane jako pożywne, o smaku przyjemnym, orzechowym. Zbierano je dawniej jesienią i zwłaszcza na przedwiośniu oraz spożywano na surowo, gotowano je także i suszono. Najczęściej stosowane były w postaci sproszkowanej po wysuszeniu jako dodatek do zup i przy wypieku chleba. Poza bulwami jadalne są także młode pędy. Mogą być one spożywane podobnie do szparagów, mają jednak nieprzyjemny zapach. Roślina lecznicza

W zielarstwie czyściec ten dawniej stosowany był przede wszystkim do leczenia ran (stąd nazwa w języku angielskim marsh woundwort). Z czasem zakres stosowania się zwiększał i ziele zbierane i suszone na początku kwitnienia używane było jako lek przeciwskurczowy i antyseptyk. Ziele było także tradycyjnym lekiem stosowanym przy leczeniu dny moczanowej i
bolących stawów.

Roślina ozdobna Gatunek bywa polecany do uprawy, zwłaszcza przy oczkach wodnych. Jest ceniony ze względu na długie kwitnienie, kwiaty wydzielające nektar, przywabiające motyle i pszczoły oraz efektowne ulistnienie. Inne zastosowania Roślina wykorzystywana była jako pasza dla świń. Jest dobrą rośliną miododajną cenioną zwłaszcza ze względu na długie kwitnienie, a więc po okresie głównego pożytku.